τηλέφειος

-α, -ο / τηλέφειος, -ον, ΝΑ, θηλ. και -α, Α [Τήλεφος]

το θηλ. ως ουσ. η τηλέφεια

(στην αρχ.) τετραλογία που πραγματευόταν, πιθανώς, τον μύθο τού Τηλέφου και η οποία περιλάμβανε τα συγγενή δράματα Αλεάδαι, Μυσοί, Αχαιών Σύλλογος και Τήλεφος («Σοφοκλῆς ἐδίδασκε τηλέφειαν», επιγρ.)

αρχ.

1. αυτός που ανήκει ή αναφέρεται στον Τήλεφο

2. φρ. α) «τηλέφειον ἀγαθόν» — η υγεία (Διογ.)

β) «ἕλκος τηλέφειον» — κακοήθης πληγή, αθεράπευτο τραύμα (Γαλ.).